Makijaż duszy

Odkąd pamiętam, musiałam przybierać różne twarze. Jakież to było męczące…

Zaczęło się już w domu rodzinnym.

W domu

Mama nie akceptowała tego, że z małego posłusznego robota przeobrażam się w samodzielnego człowieka. Miała dla mnie napisany scenariusz na życie, ale ja postanowiłam zagrać inną rolę. Twarze miałam dwie: w domu zgodną ze scenariuszem, poza domem scenariusz pisałam spontanicznie.

Nauczyłam się kłamać. Z czasem byłam w tym coraz lepsza.

Dlaczego to robiłam?

Bo chciałam żyć, chciałam doświadczać! Wiedziałam, że mama nie zaakceptuje mojego zachowania. Nie pozwalał jej na to ani scenariusz, ani kod kulturowy.

Doświadczanie życia samemu, beż żadanej kontroli, prowadzi do różnych sytuacji. Bezpiecznych i mniej bezpiecznych.

Poza domem

Kiedy szukasz tego kim jesteś i testujesz wszystko, ograniczeniem jest tylko odwaga. Tej zawsze miałam dużo. Dlatego dużo testowałam.
Nie wiedziałam kim chcę i kim mogę być. Wiedziałam tylko, że nie chcę być tą postacią ze scenariusza mamy.

Szukałam więc akceptacji i podziwu wśród znajomych. Wiadomo, że najszybciej można to zdobyć robiąc rzeczy najgłupsze, najdziwniejsze i najniebezpieczniejsze.

I tak też robiłam.

Wzory czerpałam najpierw z Bravo Girl, później z teledysków. Celem zawsze było być w centrum uwagi i być lubianym. Robiłam tylko to czego aktualnie wymagała ode mnie sytuacja, dlatego jak wszyscy się śmiali, to ja też. Jak wszyscy palili, to ja też. Jak wszyscy pili wódkę z gwinta, to ja też. Zgroza! Cieszę się, że wszyscy nie robili groszych rzeczy.

Ogólnie, czułam się świetnie i wydawało mi się że jestem cool. Wzór do naśladowania i popularność.

Cool

Z teledysków przejęłam obsesję na punkcie wyglądu i seksualności.
Doprowadziłam się do takiego momentu w którym, mimo, że byłam głodna, nie jadłam lub nie dojadałam przy chłopakach, bo nie chciałam wyglądać głupio. Nie chciałam, żeby myśleli, że dużo jem i że jestem gruba. Siedziałam w odpowiedni sposób i ubierałam bardzo niewygodne rzeczy, żeby wyeksponować wszystkie atuty.

Miałam obsesję, że każdy człowiek, który obok mnie przechodzi, myśli tylko o mnie. Ba, nawet wiedziałam, co sobie o mnie myślą! I postępowałam tak, żeby im się podobać.

To było chore. Stworzyłam sobie w głowie całą rzeczywistość, której centrum byłam… JA!

Moje wielkie ja

Nikt mnie nigdy nie uczył krytycznego myślenia. Wierzyłam we wszystko co mi mówiono. A że miałam zero asertywności byłam łatwym łupem. Idealny materiał do manipulacji i do wykorzystania.

Dlaczego o tym piszę i co to ma wspólnego z Bogiem?

Nadszedł dzień, w którym zaczęłam czytać Nowy Testament. Zaczęłam dostrzegać i poznawać Boga – i działy się cuda. I zaczęłam analizować rzeczywistość i siebie.

Skąd się biorą zmiany

Coraz mniej podobało mi się to, że muszę tak dużo wysiłku wkładać w utrzymywanie swojego wizerunku w oczach innych osób. Postać, którą z siebie stworzyłam, wymagała tak dużo czasu, tyle wyrzeczeń i uwagi, że po prostu się nią zmęczyłam: nie potrafiłam nawet wyjść do sklepu po bułkę bez makijażu.

Więc zauważyłam, jak dużo czasu marnuję na te wszystkie przygotowania. Że ukrywam się pod makijażem i że… wcale nie lubię tej swojej postaci.

I pomyślałam: co na to wszystko Bóg?

I co usłyszałam w odpowiedzi?

Odpowiedź Boga

Usłyszałam, że On mnie akceptuje.

Że mu sie podobam bez tego makijażu i bez udawania. On i tak wie, co się pod tym wszystkim kryje i akceptuje to.

To było bardzo uwalniające uczucie…

Opinia Boga co do mojej osoby stała się najwyższą i najważniejszą opinią. A skoro przed nim nie muszę udawać, to tym bardziej przed tymi cielesnymi bytami!

I to zewnętrzne i wewnętrzne zmywanie makijażu trwało przez jakiś czas.

Makijaż duszy

Zaczęłam widzieć i przyjmować rzeczywistość taką jaka jest.

Bardzo pomogły mi słowa mojego najstarszego brata: „99% z tego co myślisz, że inni sobie o tobie wyobrażają, nie jest prawdą”.

Walka z moimi nadinterpretującymi myślami trwała w mojej głowie przez długi czas. Musiałam nauczyć się nie poświęcać im czasu. Zwyczajnie je olewać.

Bardzo pomogło przeniesienie uwagi z siebie na drugiego człowieka, wsłuchiwanie się w jego słowa, bez wcześniejszych uprzedzeń, bez ciągłego myślenia o sobie.

Tak nauczyłam się słuchać. Teraz mogę uczyć się rozmawiać. I mam dużo czasu na inne rzeczy. I wreszcie stałam się wolna!

Zrozumiałam też, że nic nie muszę. Że mam prawo odmówić. I mam prawo się nie zgadzać. Tak po prostu.

Może dla niektórych to wszystko jest oczywiste, ale wiem, że nie dla wszystkich.

No i co?

No i nic. Po prostu fajnie jest żyć w prawdziwej rzeczywistości. Bardzo fajnie jest być wolnym od tych wszystkich iluzji, kłamstw i złudzeń. Dużo więcej można doświadczyć będąc wolnym.

A co do poznawania siebie mam wrażenie, że nadal jestem w trakcie. Z tą różnicą, że teraz to ja decyduję o swoim życiu, a nie okoliczności.

I z tą też różnicą, że jak coś mi się nie podoba, to nie czuję przymusu robienia tego tylko dlatego, że inni tak chcą. Teraz wiem, że zawsze mogę po prostu wyjść.

A jak jest u ciebie?